Erken Büyür Yatılı Okul Çocukları*

 Yaşından erken büyür yatılı okul çocukları..

Her tatil başlangıcında “ev özlemi” ve annelerinin yaptığı “ev yemeğini” büyük bir umutla bekleyip, oturdukları yemek sofrasında, o doğup büyüdükleri eve yabancılaştığını hissederek hayatımıza girerler.Anne, baba ve kardeşlerinden ayrılmak, gelecekleri adına vermek zorunda kaldıkları; bu en büyük ve en zor karardır yatılı okumak. 14-15 yaşında evinden, yatağından, şehrinden, okulundan, arkadaşlarından ve en önemlisi çocukluğundan ayrılmanın burukluğu okunur dudak büküşlerinde…

 

 

 

Ve gereğinden önce büyümenin ağırlığı, zorluğu, çaresizliği kaplar yüreklerini.Çünkü onlar nefes almayı yaşamak sayan, başarmayı yarışmaya endeksleyen dershane, okul, pansiyon, ev arasında boğuşan ve sınavlara itina ile yetiştirilen bir yarış atı olmayı vaktinden önce öğrenmişlerdir. Onlar kalabalık içinde yalnızlık çekerler.Onların sıcak yurt binasında üşür elleri, hayatın sertliğini, soğuk ranza demirlerinde hissederler.Dolap içlerine yazılır hayaller, okumak istenilen üniversiteler, fakülteler, bir de iliştirilen aile fotoğrafları…Onlar için ne çok zordur, hem arkadaşı ile rakip olmak hem dost kalmak.Kıskançlığını ve rekabetin gölgesinde büyütürler arkadaşlıkları, bir dargın, bir barışık.Ama sonunda başarırlar, arkadaşı ile hem arkadaş olmayı hem de dost kalmayı… Onlarınki, dostluktur, sırdaşlıktır kader arkadaşlığıdır bir de… Hepsi aynı umutlara baş koymuşlardır gelecek adına.Hepsi gereğinden önce, gereğinden fazla yüklenirler hayatın yükünü… Sevmeyi, sevilmeyi, bir ekmeği, poaçayı, kıyafeti arkadaşlarıyla paylaşmayı, gülmeyi güldürmeyi, halıya basmayı, dilediği kahvaltıyı yemeyi özlerler, annelerine nazlanmayı, kapris yapmayı bir de. Pansiyonun duvarının üstüne oturup karşı dağa bakıp ağlamaya başladıklarında bilin ki evi özlemişlerdir. Bir de mezun olurken, tatile giderken duygusal çelişkilerinin yüzlercesine tanıktır, pansiyon giriş kapısı önündeki valizler. Özgürce top oynamak, tv seyretmek, erken kalkmamak, geç yatmamak, 15 saat ders çalışmamak lüksleri yoktur.Oysa onlar annesinin onu kaldırmasını bekleyecek, sorumsuzca top oynayacak, erkenden yatacak kadar çokturlar.İşte bu sebeple taso, uzaktan kumandalı arabalarla oynarlar okul ve pansiyon koridorlarında…Kimi doktor olacaktır, kimi mühendis… Küçücük ellerine büyük gelen valizleri, bir eve, bir pansiyona taşıyarak geçecek üç yılı düşünürler.Sonunda, bir şehri terk etmek kadar zordur; tuttukları ranza demirlerini ve valizlerini terketmek. Erken büyür yatılı okul çocukları…Her lise son sınıf öğrencisinin hayallerini süsleyen üniversite, bu uğurda sınav stresi ve gençlik duyguları arasında gidip gelirler.Sonunda işsizlik kaygıları ile boğuşarak özgürlüğe ilk adımı atarlar. Erken büyür yatılı okul çocukları…Güzel ülkemin; en yaşlı, en kocaman, en yürekli, en mutlu, en başarılı çocukları…Hayatımıza hoş geldiniz. İyi ki varsınız… 

Ayşe KAHVECİ

**(MEB Bilim ve Aklın Aydınlığında Eğitim, Mayıs 2006)